Dark Horse opent met de lancering
van een vierdelige Shrek miniserie. Dat ziet er prima uit
en het werd tijd dat deze uitgeverij weer eens een grote licentie
binnenhaalde. Ook goed nieuws is dat de allerlaatste twee
nummers van Joss Whedons serie Fray gaan verschijnen. Voor
de vertraging van een jaar wordt helaas geen reden gegeven.
Bij DC gaat de aandacht uit naar een
nieuw project van Mark Millar, genaamd Superman: Red Son.
Het concept staat me niet aan en de coverprijs voor de prestige
fomat nummers is erg hoog, dus ik pas. Ondanks de hoge prijs
twijfel ik over Orbiter, de hardcover van Warren Ellis en
Colleen Doran. Wellicht dat dit het meepakken waard is. Veel
minder leuk is het nieuws dat Batgirl zowel een nieuwe schrijver
als een nieuwe tekenaar krijgt en dat Green Lantern en Green
Arrow eveneens een grove wisseling van de wacht ondergaan.
Voor mij betekent dat exit Batgirl en Green Lantern. En eindelijk
een nieuw nummer van Planetary door Warren Ellis en John Cassaday!
Deze maand staat Image Comics dik
in het teken van de manga. Het gros van die titels is niet
aan mij besteed, dus ik maak me er niet druk om. Het opnieuw
uitgeven van oud werk van Joseph Linsner gaat met de bundel
Angry Christ Comix intussen door. Hopelijk is deze paperback
van een betere kwaliteit dan de bundel bij Sirius, die na
twee keer lezen uit elkaar viel. Geheel volgens de verwachtingen
barst men bij studio Top Cow uit elkaar van domme specials
en miniseries (bijvoorbeeld Battle of the Planets: Mark),
maar gelukkig geeft de nieuwe serie Shadows aan dat Image
ook nog goed materiaal uitbrengt.
Marvel lanceert een batterij Tsunami
series, gemaakt door namen uit de hoek van de independents.
Aan de ene kant maakt dat nieuwsgierig, terwijl aan de andere
kant alweer zo'n hype toch vervelend wordt. Voorlopig probeer
ik de titels van Brian Vaughan, namelijk Runaways en Mystique.
Verplicht voor de fans is de X-Men filmspecial, door Chuck
Austen en Patrick Zircher. Jammer dat geen betere tekenaar
is aangetrokken. In het kader van fijn een slaatje slaan uit
een nationale ramp is The Call gepromoveerd tot maandelijkse
serie en biedt de miniserie 411 korte verhalen over mensen
die, geconfronteerd met agressie of terrorisme, uitgroeien
tot echte helden. Nou, nou, kan dat niet eens ophouden?
In het katern independents biedt Avatar
de graphic novel Another Suburban Romance, door Alan Moore.
Wat een schrijver van het kaliber Moore bij een dergelijke
uitgeverij van twijfelachtig allooi doet, is mij absoluut
een raadsel en ik ga dit derhalve zeker niet aanschaffen.
Reden voor een glimlach zijn het nieuwe nummer van Bone bij
Cartoon Books en de (her)start van Shades of Blue bij Digital
Webbing. Verder moet worden opgemerkt, dat de secties van
CrossGen en Dreamwave zo langzaamaan heel onoverzichtelijk
zijn geworden. Weinig leuk spul bij Oni Press, hetgeen altijd
jammer is. Uiteindelijk houd ik het bij mijn vaste rijtje
series.
Trouwens, ben ik de enige die het
Miracleman beeldje van Todd McFarlane Toys gewoon heel, heel
lelijk vind? Dat zoiets op de cover van de Previews mag, zeg!
comics
:: in
gotham
central (dc) De aankondiging van Gotham Gentral
heeft best wat cynisme opgeleverd. Niet onterecht, want het
is strikt genomen één van de vele nieuwe, aan
Batman gerelateerde comics. Bij DC weet men ook wel dat die
link altijd voor wat extra aandacht en dus extra verkoopcijfers
zorgt. De inhoud is dan een stuk minder belangrijk. Bovendien
zijn de hoofdrollen in dit geval weggelegd voor wat hooguit
kan worden omschreven als bijfiguren uit de reguliere continuïteit:
niet bepaald ideaal.
Dat pakt anders uit. Schrijvers Greg
Rucka en Ed Brubaker, die elkaar om de verhaallijn aflossen,
hebben namelijk een allegaartje gevonden van thema's die momenteel
populair zijn. Met 'gewone' politieagenten als uitgangspunt
wordt aangesloten op de drang naar menselijke helden in een
wereld na 11 september, met het superheldenelement wordt een
graantje meegepikt van het succes van de Image comic Powers
en het echte detectivewerk zou zó afkomstig kunnen
zijn uit een aflevering van de televisieserie CSI.
Bijgestaan door het realistische tekenwerk
van Michael Lark vertellen Rucka en Brubaker verhalen uit
een deel van Gotham City dat zelden of nooit wordt belicht.
En dat doen ze meer dan gedegen. Van de sfeer op het politiebureau
tot de onderlinge verhoudingen tussen de agenten, van de altijd
mysterieuze zaken tot de onderliggende wetenschap dat Batman
de zaak overneemt als het niet snel wordt opgelost; binnen
de drie tot nu toe verschenen nummers vallen de stukjes zomaar
op de juiste plaats.
In beginsel is Gotham Central van
start tot finish een derivaat. Wat minder diplomatiek gezegd,
is de serie dus gewoon het betere jatwerk. Het aloude gezegde
over goed jatten en slecht verzinnen, gaat hier echter op.
Sterker, op deze manier kan dit zelfs uitgroeien tot de verrassing
van het jaar.
comics
:: out
x-statix
(marvel) Ergens is het ironisch. Toen Peter
Milligan en Michael Allred de reeks X-Force overnamen, zat
die serie al jaren in een dal. Het duo werkte de oude personages
weg, introduceerde een nieuwe cast en stond aan de wieg van
een revolutionaire opleving. Al snel werd besloten dat een
herstart als nieuwe, eigen serie meer recht zou doen aan de
kwaliteiten van beide makers... en laat dat nu precies het
moment zijn waarop de magie opeens voor een groot deel is
verdwenen.
Onder de noemer X-Statix lijkt het
of Milligan en Allred in een sleur terecht zijn gekomen. Waar
ze eerder bijna ieder nummer een lid van de cast lieten sterven
en verder niets zeker was, is inmiddels een soort status-quo
bereikt. X-Force was een scherpe satire, een intrigerende
blik op een team mutanten dat als popsterren wordt aanbeden,
maar daar is vandaag de dag weinig van overgebleven. Zodra
de personages in een geijkt patroon van archetypen vervallen,
is het sprankelende verdwenen.
Daarmee is nog niet gezegd, dat het
een slechte comic is geworden. Milligan produceert samen met
Allred, die met zijn directe manier van tekenen heerlijk retro
bezig is, vermakelijk materiaal. Het probleem bij deze makers
van naam is alleen, dat ze verwachtingen scheppen. Misschien
zijn die in dit geval te hoog. Daarbij is het zo, dat een
comic met een telkens wisselende cast een aanhoudend gebrek
aan echte diepgang oplevert. Dat is de afweging tussen enerzijds
verrassend en oppervlakkig en anderzijds status-quo en diepgang.
X-Statix blijft achter bij de verwachtingen.
Daar kun je over zeuren, maar je kunt ook de verwachtingen
bijstellen en simpelweg accepteren dat de serie (met X-Force
als voorganger) is veranderd van spraakmakend innovatief naar
leuk leesvoer.