Nadat de sectie van Dark Horse kan
worden overgeslagen, biedt DC Comics de volgende stap in het
stunten met de coverprijzen. Eerst was het Batman, januari
2003 wordt het Superman die zijn 10-Cent Adventure krijgt.
Gelukkig is het niet het begin van een grote crossover, maar
de introductie van Steven T. Seagle en Scott McDaniel als
de nieuwe makers van de serie Superman. Goedkoop en interessant,
dus dat gris ik mee. Bij WildStorm blijven nieuwe series uitkomen.
Sleeper is zo'n serie, met Ed Brubaker als schrijver en Sean
Phillips als tekenaar. Weet ik nog niet; ik heb het een beetje
gehad met de verse WildStorm titels en ligt het aan mij of
schrijft Brubaker tegenwoordig wel erg veel? Bast, een nieuwe
Sandman spin-off van Caitlin Kiernan, laat ik lekker liggen.
Image Comics lanceert begin 2003 een
nieuw superheldenuniversum. Vreemd dat een uitgeverij die
ooit is begonnen met uitsluitend fleurige superhelden zo ver
van de basis af is geraakt dat dit nodig is. Van de vijf series
lijkt alleen Keith Giffens Dominion op voorhand interessant.
Waarom in de reclametekst over 'grote namen' wordt gesproken,
blijft onduidelijk: Jay Faerber is aardig bekend, maar geldt
dat ook voor mensen als Matt Smith, Ross Richie, Cory Walker
en Jamal Igle? Nee, goede comics kun je niet forceren. Het
zal me niet verbazen als de helft van deze comics binnen anderhalf
jaar stilletjes van het toneel verdwijnt. Nog even lachen
om Top Cow, waar men komt met Battle of the Planets / Witchblade,
een dure special met als grote trekpleister een (verrassing!)
Alex Ross cover.
Bij Marvel staat als vanzelfsprekend
veel in het teken van Daredevil, met de filmspecial door Bruce
Jones en Manuel Garcia natuurlijk voorop. Jammer dat na de
geslaagde Spider-Man filmspecial niet weer een echt goede
tekenaar is aangetrokken. Verder valt op dat meer series vaker
verschijnen. Voor een titel als Ultimate X-Men leidt dat al
tot het optrommelen van gasttekenaars en dat lijkt me niet
de bedoeling. Dat gasttekenaars ook slim worden ingezet, bewijst
de driedelige crossover die loopt door Avengers, Thor en Iron
Man. Waar bij crossovers van de ene tekenstijl naar de andere
wordt gesprongen, neemt hier slechts één tekenaar
alle delen voor zijn rekening. En het gaat om Alan Davis,
dus dat is zonder meer een prima zet. Tussen de paperbacks
is het nieuws verstopt dat Mike Deodato Jr de tekenaar van
Incredible Hulk wordt. Dat zou ik toch beter aankondigen!
De independents leveren een aantal
verrassingen op. Zo brengt Brian Wood bij AiT / Planet Lar
de graphic novel The Couriers uit, met erg fijn tekenwerk
van Rob G. De coverprijs is dertien dollar, maar die gok wil
ik in dit geval wel wagen. Daarnaast begint talent Gia-Bao
Tran in eigen beheer (de naam voor de uitgeverij is het weinigzeggende
Di) met de reeks Content, waarvan het tekenwerk er strak en
boeiend genoeg uitziet voor een bestelling. Voor fans van
de televisieserie CSI: Crime Scene Investigation wordt de
gelijknamige miniserie van IDW Publishing verplichte kost.
Het geschilderde tekenwerk van Ashley Wood maakt het ook voor
anderen de moeite waard. Grappig nieuws: Drew Hayes is terug
bij Sirius met zijn serie Poison Elves. Kortom, we weten nu
dat hij is bekomen van zijn verblijf in het Bad Writer huis.
Wat titels eraf, wat titels erbij.
Per saldo krimpt mijn lijstje elke maand heel licht, dus wie
weet heb ik volgend jaar ruimte genoeg om zomaar wat extra
mainstream series te proberen.
comics
:: in
sojourn
(crossgen) De prequel meegeteld, heb ik Sojourn
na vier deeltjes laten vallen. Het moment dat het hoofdpersonage
Arwyn tegenspeler Gareth tegenover zich kreeg, was voldoende
voor een vertrek. Dit soort geforceerd romantische subplots
behoort immers niet tot mijn favoriete ingrediënten van
een goede comic. Helaas betekende dit ook dat het prachtige
tekenwerk van Greg Land in het vervolg gemist moest worden,
maar de plot woog zwaarder mee dan de tekeningen.
Toch heeft het al die maanden blijven
borrelen. Zo nu en dan bladerde ik een nieuw nummer in de
winkel door en altijd viel op dat Land oogstrelend werk afleverde.
Daarbij is Ron Marz één der beste schrijvers
bij de jonge uitgeverij CrossGen, die met zijn verhalen voor
Scion reeds heeft bewezen dat hij de lezer vaak op het verkeerde
been kan zetten. Een status-quo is bij hem heel zelden heilig,
vandaar dat langzaamaan de verleiding groeide. Deze maand
is de knoop definitief doorgehakt.
Wat zeker helpt, is dat de serie thematisch
uitgekiend aansluit op de revival van fantasy als populair
genre. Gegeven het succes van de trilogie The Lord of the
Rings op het witte doek, is het niet verwonderlijk dat anderen
graag een graantje meepikken. Marz doet dat op een slimme
manier en het gevolg is dat ik intussen nieuwsgierig ben naar
Arwyns jacht op de vijf fragmenten van de speer waarmee de
weer tot leven gewekte schurk Mordath in een ver verleden
is verslagen.
Inderdaad, pure nieuwsgierigheid gekoppeld
aan een bewondering voor het tekenwerk; om die redenen heb
ik Sojourn deze maand heb laten bijschrijven op mijn lijstje.
De tussenliggende nummers volgen hopelijk op niet al te lange
termijn, want voorlopig heb ik er zin in.
comics
:: out
hellblazer
(dc) Met het vertrek van Brian Azzarello als
vaste schrijver van Hellblazer was het een kwestie van erop
of eronder. Zeker, tekenaar Marcelo Frusin bleef. Het was
echter de vraag of zijn sfeervolle werk ook klikte met nieuwe
schrijver Mike Carey. En belangrijker, het was de vraag of
Carey, die bewondering oogst met de reeks Lucifer, zich raad
weet met hoofdpersonage John Constantine. Een terugkeer naar
Engeland leek helder, maar verder?
Onder dat 'verder' zoekt Carey het
in een terugkeer van oude bijpersonages. Daarmee bouwt hij
voort op werk van vroegere schrijvers terwijl Azzarello's
bijdrage wordt afgedaan als een uitstapje. Met andere woorden,
de nieuwe verhalen vereisen voorkennis. Kennis van personen
en gebeurtenissen die mij nooit bijzonder hebben geboeid.
Van het werk van Garth Ennis en Warren Ellis heb ik zeker
genoten, maar dat was meer om hoe zij Constantine neerzetten
dan om de Britse achtergrond waartegen de avonturen zich afspeelden.
Eigenlijk is dat meteen de grootste
zwakte van de serie. Door de jaren heen hebben verschillende
schrijvers zich aan Constantine gewaagd en stuk voor stuk
hebben ze hun eigen interpretatie gegeven. Iedereen legt de
nadruk op een ander element, een andere houding. Het gevolg
is een haast ongrijpbaar personage dat zo afhankelijk is van
wie de schrijver is, dat een wisseling van die wacht automatisch
een verloop onder de lezers betekent. Carey's visie op Constantine
gaat terug naar de basis en dat, zo is de laatste paar nummers
gebleken, boeit mij niet bepaald.
Hellblazer zal een serie blijven die
ik spaar op basis van wie de schrijver is. Waar Ennis, Ellis
en Azzarello zijn geslaagd, kiest de op zich goede schrijver
Carey voor een aanpak die mij niet kan bekoren en dan is het
vrij snel een uitgemaakte zaak. Volgende keer beter?