Met mijn hoofd leunend tegen het raam
wacht ik tot de trein vertrekt. Ik ben niet de enige die ooit
zo heeft gezeten, want vanuit mijn ooghoek zie ik drie vettige
vlekken op het raam. Zat hier een kwartier geleden een jongen
met een complete pot gel in zijn haar? Een meisje met liefdesverdriet,
bij wie de mascara dramatisch aan het uitlopen was? Of een
puberende scholier die op die manier direct de helft van alle
puistjes op zijn voorhoofd uitdrukte? Ik trek een smerig gezicht
en ga recht overeind zitten. Over sommige dingen moet je eigenlijk
niet willen nadenken.
Terwijl ik mijn mouw over mijn hand
trek en alle eventuele gel, mascara en puistenpus van het
voorhoofd veeg, klinkt buiten de kenmerkende 'dingdong' over
de stationsspeakers. Een vriendelijke vrouwenstem, hoogst
waarschijnlijk bewust gekozen boven de neutrale mannenstem
omdat alle passagiers anders al bij acht minuten vertraging
het station zouden slopen, vertelt dat de trein naar Haarlem
wordt omgeleid via Schiphol en Leiden.
Nu ken ik de trajecten van de Nederlandse
Spoorwegen een beetje. Daarom weet ik, dat naar Haarlem via
Schiphol en Leiden een typisch gevalletje van omrijden is.
Okay, van Rotterdam naar Utrecht via Schiphol en Amsterdam
is erger en ik ben blij dat die nachttrein sinds vorig jaar
wél rechtstreeks gaat, maar toch. Van Amsterdam naar
Haarlem is een kwartiertje en dan wil je niet vijftig minuten
extra in een trein zitten vol vreemde types die met hun hoofd
tegen het raam leunen en stinken naar gel, mascara en puistenpus.
Die trein wordt de volgende ochtend totaal gesloopt in een
weiland gevonden. Geen vriendelijke vrouwenstem die daar iets
aan kan doen.
Meestal zijn de omroepberichten neutraal
van toon en bovenal spaarzaam in het geven van de informatie.
Ik heb ooit een uur op Naarden-Bussem staan koukleumen voor
een oude man met een snor en een jasje van de NS kwam vertellen,
dat die dag helemaal geen treinen meer zouden rijden. En sinds
de omroepers niet meer mogen spreken van 'vertraging', maar
om drie uur vrolijk verkondigen dat de trein naar Arnhem van
kwart voor drie over acht minuten binnenkomt, voel ik me bijna
schuldig als ik dan toch nog boos word. Tot mijn verbazing
wordt ditmaal echter tot in de details verteld, waarom de
trein naar Haarlem vanavond via Schiphol en Leiden wordt omgeleid.
De omleiding is het gevolg van een
ongeval, zo vertelt de vrouwenstem. Niet zomaar een ongeval,
het gaat om een aanrijding. Voor mij zou dat voldoende zijn
geweest. Als ik naar Haarlem zou moeten in plaats van naar
Utrecht, dan zou ik tevreden zijn met die uitleg. Als ik dan
te laat thuiskom, dan weet ik in elk geval dat het niet komt
door zoiets lulligs als een kapotte bovenleiding of, de ongekroonde
koning der smoesjes van het niveau 'mijn hond heeft net mijn
huiswerk opgegeten', bladeren op de rails. Maar de vrouwenstem
gaat verder. Het is namelijk niet zomaar een aanrijding, nee,
het is een aanrijding met een persoon. Daar ben ik even stil
van.
Om mij heen kijken de andere passagiers
verveeld voor zich uit. Het lijkt wel of het omroepbericht
langs hen heen gaat. Of staat hun iPod zo hard, dat ze het
niet eens hebben gehoord? Mijn hersenen draaien echter overuren.
Plots stuiteren allemaal vragen door mijn kop. Hoe ver gaan
die omroepberichten? Krijgen we dadelijk te horen, dat bij
de loketten een condoleanceregister is geopend? Dat de uitvaart
wordt gehouden in de stationshal? Of dat, na het tellen van
de vingers, het om een aanrijding gaat met niet één
persoon, maar twee personen?
En waar houdt het op, dat geven van
extra informatie over een ongeval? Waar wordt de grens getrokken?
Het is nu eenmaal wel een hellend vlak. Vanavond wordt nog
verteld, dat het een aanrijding met een persoon was, maar
over een maand wordt omgeroepen, dat de trein naar Haarlem
wordt omgeleid na een aanrijding met een driewieler die op
de spoorwegovergang was achtergelaten door Pietertje die komend
weekend zijn vijfde verjaardag viert en of we allemaal cadeautjes
mee willen nemen. Als dat zo doorgaat, krijgen we binnen een
jaar reclame in de omroepberichten. Dan wordt het ongeluk
bij Weesp mede mogelijk gemaakt door takel- en bergingsbedrijf
Richard van Galen.
De conducteur fluit dat de trein kan
vertrekken en ik haal opgelucht adem. Eindelijk verlost van
die maalstroom aan gedachten, die orkaan aan vragen. Over
sommige dingen moet je eigenlijk niet willen nadenken, maar
helaas, dat wordt niet altijd even gemakkelijk gemaakt. Ik
sluit mijn ogen, zak onderuit en leun met mijn hoofd tegen
het raam.