Een druppel zweet parelt op het voorhoofd
van presentator Stan Lee. Het is woensdagochtend en terwijl
Brian Reed en Ed Brubaker hun gebruikelijke kom met Chunky
Rice Gold naar binnen schrokken, maakt een vrij pittige zenuwtic
zich meester van Stans oogleden. De afgelopen dagen hebben
de mensen van het productieteam steeds meer bagage van de
weggestemde Craig Thompson gevonden en zo langzaamaan dringt
bij Stan het besef door, dat de terloopse grappen over tot
muesli gemalen stukjes Craig misschien geen grappen zijn.
"Jongens, toe," probeert
Stan het opnieuw. "Als jullie hier meer over weten, dan
zouden jullie het wel zeggen, toch?" Brian en Ed knikken
met de blik van een elfjarige die zijn moeder wil overtuigen
dat de joint in de asbak niet van hem is, dat het gat in het
tapijt daar al langer zit en dat de zwartgeblakerde muur in
de badkamer niet het gevolg is van spelen met lucifers, maar
dat het de schuld is van de kaboutertjes die ieder weekend
de boel op stelten zetten. "Het probleem is alleen,"
gaat Stan verder, "dat ik buiten net zijn toilettas met
medicijnen in de boom zag hangen. Ik ben bang, dat die arme
knul het zonder zijn pillen niet overleeft." Ed schraapt
voorzichtig zijn keel. "Medicijnen? Craig slikte medicijnen?"
Stan knikt, "Ja, die jongen stond van top tot teen stijf
van de pillen."
Met een luid gekletter valt Brians
lepel op de grond. De klodders Chunky Rice Gold vliegen door
de keuken. Ed heeft zijn vuist inmiddels zo ver in zijn mond
gestopt, dat Stan bang is, dat hij zijn eigen adamsappel uit
zijn keel wil halen. Hoestend en kokhalzend duikt Ed boven
de emmer die op het aanrecht staat. Bij gebrek aan een tweede
emmer pakt Brian dan maar Stan bij de schouders en hij kotst
zijn smoking onder.
Stan druppelt nog na als Frank Miller
binnenkomt en de nu volle emmer pakt. "Goedemorgen,"
klinkt het opgewekt. "Ik ga de bezemkast schoonmaken.
Als Bob Gale of Brian Meltzer mij komt vervangen, moeten we
hier natuurlijk wel een goede indruk maken." Een minachtend
lachje ontsnapt aan Stans lippen. "Ja," zegt hij.
"Stel je voor dat ze jullie aanzien voor een stelletje
achterlijke holbewoners dat elkaar ritueel wil offeren en
opeten!" De sarcastische toon ontgaat Frank echter. Hij
heeft enkel oog voor Stans doorweekte broek. "Oh, geeft
niet," zegt Frank, terwijl hij Stan op de schouders klopt.
"Op die leeftijd kan dat gebeuren, maak je niet druk.
Als dit straks voorbij is, gaan we samen incontinentieluiers
kopen en trakteer ik je op een stripper."
Druk in gesprek lopen Frank en Stan
de keuken uit. Ze zijn nauwelijks de hoek om of ze botsen
tegen Marjorie Liu. De emmer valt met een klap op de grond
en binnen een paar seconden is de gang veranderd in een spekgladde
ijsbaan van stukjes Chunky Rice, melk en, gek genoeg, een
nagelschaartje. Het gegil van de glibberende Marjorie trekt
de aandacht van Brian en Ed, die de keuken uit komen rennen,
uitglijden en een doodssmak tegen de muur aan het andere eind
van de gang maken. Beiden zakken in elkaar.
"Jarenlang zet ik me in voor
nieuw talent in de comicwereld," snikt Stan na een paar
minuten. "Jarenlang heb ik alles voor jullie over en
dan is dit wat ik terugkrijg? Ik had me zo verheugd op die
tweede halve finale. Ik kende zelfs alle teksten uit mijn
hoofd. Dat Ed, Marjorie en Brian de genomineerden zijn. Dat
de twee met de meeste stemmen doorgaan naar de finale en nog
altijd gekroond kunnen worden tot de slechtste schrijver van
2008." Hij plukt een vlokje weke muesli van zijn broekspijp.
"Maar nu zitten we hier in de kots van Ed en Brian en
denkt Frank dat ik incontinent ben en dat een stripper dus
het antwoord op mijn problemen is. En dat live op televisie?"
Stan staat op en wringt zijn jas uit.
"Jullie zoeken het maar uit. Ik kap ermee." Langzaam
sjokt hij uit beeld.
Vijf minuten later staan Ed, Marjorie,
Frank en Brian in hun ondergoed in de badkamer, hun kleren
op een hoop in de douchecabine. Dan komt J. Michael Straczynski
binnen. "Heeft iemand mijn nagelschaartje gezien?"
begint Joseph, maar hij valt stil als het tafereel werkelijk
tot hem doordringt. "Eigen initiatief, perfect! Een schoon
lichaam is van levensbelang bij mensenoffers, zeker als het
om een groepsoffer gaat. Ga zo door. Ik zie jullie maandag!"
De bezoekers
van weeklydose.com hebben gesproken: Brian
sleepte liefst 19 stemmen in de wacht, Marjorie kwam tot 9
stemmen en Ed bleef steken op 4 stemmen. Dat betekent, dat
Brian en Marjorie doorgaan, terwijl Ed de loft mag verlaten.