Zondag, een dag nadat het twaalftal
schrijvers de koffers uitpakte op de loft in Manhattan, is
vroeg begonnen. Het oorverdovende gekletter van de metro,
die precies onder het gebouw door loopt, heeft de meeste bewoners
letterlijk wakker geschud. Daarbij is Craig Thompson uit zijn
bed gevallen. Wie nog niet door de metro uit dromenland was
gehaald, werd dat wel door de oerkreet die Craig toen slaakte.
Joss Whedon is als eerste bij hem.
"Mijn arm is gebroken!" hyperventileert Craig, zijn
hoofd begravend in het nachtshirt van Joss. De dikke tranen
rollen over zijn wangen. Robert Kirkman krabt uitgebreid aan
zijn baard en doet het gehuil af als een gevalletje hypochondrie.
"Die knul heeft verdriet," zegt Joss. "Het
is misschien nieuw voor je, maar sommige mensen staan in contact
met hun emoties." Robert knikt. "Ja, die mensen
noemen we mietjes."
Op weg naar de badkamer passeert Robert
het duo Ed Brubaker en Frank Miller. Nu ze toch zo vroeg wakker
zijn, besluiten ze, dat ze hun tijd nuttig moeten besteden
met het kijken van oude misdaadfilms. "Oh," fluistert
Ed als Robert de deur achter zich dicht heeft getrokken, "die
kop van hem herinnert me eraan, dat ik absoluut geen zombiefilm
wil zien." Frank luistert echter niet meer. Frank ontploft
namelijk van woede als hij in de woonkamer Mark Millar aantreft,
die met een bijl op de televisie inhakt. "Waarom is niets
in dit huis breedbeeld?" fulmineert Mark. Ed trekt hem
weg bij de smeulende televisie. "Jij!" schreeuwt
Mark. "Jij hebt Captain America vermoord!"
In het hoekje van de woonkamer zitten
Leah Moore en Becky Cloonan, hun benen opgetrokken op de sofa.
Leah kijkt uit het raam, met uitzicht op een nog relatief
rustig Washington Square Park. Al sinds de twee zijn gaan
zitten, slaapdopjes in de oren tegen het gejammer van Craig,
wil Becky een gesprek aanknopen, maar dat vlot niet zo. "Dus
jij bent de dochter van Alan Moore?" probeert ze het
nog een keer. Leah kijkt dromerig op en zegt, "Bugrit!"
Becky haalt de schouders op en maakt haar bril schoon. "Ik
versta er geen reet van, maar dat accent is absoluut Alan.
Knap dat hij überhaupt nageslacht heeft." Ze zet
haar bril net op tijd weer op om te zien hoe, tien verdiepingen
lager, presentator Stan Lee uit een taxi stapt en verdwijnt
in een dikke walm uitlaatgassen.
J. Michael Straczynski, Joseph voor
de intimi, is ondanks Craigs zo treffende imitatie van een
luchtalarm in het slaapvertrek blijven zitten. Brian Reed,
zijn vingers in zijn oren, schuifelt weifelend dichterbij.
Hij wil zo graag ervaringen uitwisselen met de enige schrijver
hier die in zijn ogen op gelijke hoogte staat met Brian Michael
Bendis, zijn persoonlijke god. Joseph is echter helemaal in
trance; hij zit op zijn knieën in een pentagram van,
zo meent Brian, bloed en hij mompelt het woord 'Mephisto'.
Nu maar even niet, besluit Brian.
In de keuken hangt Marjorie Liu aan
de lippen van David Lapham. "Vertel eens meer over de
seksrelatie van je oude buurmeisje van zes met de dominee
van je geboortedorp," zwijmelt Marjorie. David smult
van deze aandacht en verzint ter plekke de ranzigste details.
Moord, verkrachting, seks met dieren, het kan niet smerig
genoeg. Robert, die met een handdoek om zijn nek langsloopt
en zich stort op het broodbeleg, grinnikt. Dit waardeert hij
wel. "Gatverdamme, man!" roept Marjorie uit. Robert
kijkt als versteend op, zijn pink diep in de pot pindakaas.
"Daar moeten wij ook van eten! Dat vind ik echt zó
goor!" Voor het escaleert, wordt zacht op de deur geklopt.
Het is Stan, die hoestend naar binnen
strompelt. Hij vraagt zich hardop af waarom de taxichauffeur
hem zo vreselijk onbeschoft behandelde. "Misschien omdat
je tegen hem nog wél die anekdote over de grijze Hulk
mag vertellen," zegt de inmiddels gekalmeerde Frank.
"Misschien wel," geeft Stan toe. Dan fonkelen zijn
ogen weer. "Maar gelukkig heb ik vanochtend geoefend
op een splinternieuwe anekdote over de rode Hulk."
Op dat moment schuifelt Joss langs.
Hij heeft Craig onder de oksel gepakt en ondersteunt hem richting
de keuken voor een glaasje water. De ergste schrik is voorbij.
Stan kijkt de twee aan. "De rode Hulk! Is dat niet ontzettend,
eh... hoe zeggen jullie moderne kids dat tegenwoordig... is
dat niet ontzettend vet overgewicht?" Glunderend van
trots slaat hij Craig op de rug, die prompt in elkaar zakt.
"Ik ben niet dik!" roept Becky vanuit de woonkamer.
"Bigjobs!" valt Leah haar bij.