Ruzie, daar heb ik eigenlijk niet
zo veel ervaring mee. Bij mij is een ruzie, een echte ruzie,
zo eentje die het woord 'knallend' verdient, meestal meteen
het einde van een vriendschap en daarmee is de kous dus automatisch
af. Dat hele traject van tot je zinnen komen, voorzichtig
contact zoeken, excuses maken en elkaar vervolgens in de armen
vallen en alles vergeven, dat heb ik volgens mij nooit helemaal
bewandeld. Zo gaat dat niet bij mij.
En dat ligt ook daadwerkelijk aan
mij. Omdat ik in beginsel niet iemand ben, die de confrontatie
opzoekt. Ik houd wel van een stevige discussie, maar ik sta
altijd open voor een goed tegenargument. Hoe beter dat tegenargument
is, hoe eerder ik geneigd ben tot inbinden, tot het herzien
van mijn mening, tot het plaatsen van nuances. Deze wat vreemde
mix van het conflictmodel en het harmoniemodel betekent, dat
het bij mij niet vaak tot een ruzie komt. Als dat wel het
geval is, dan is het meestal te laat. Als het wel tot een
ruzie komt, valt dat direct onder de kwalificatie 'knallend'.
Dat die bij mij steevast afloopt met het einde van een vriendschap,
maakt mij voorzichtig.
Als ik zeg, dat ik met ruzie niet
zo veel ervaring heb, dan heb ik met ruzie in een relatie
al helemaal geen ervaring. Een paar maanden relatie is niet
lang genoeg voor het hebben van ruzie. Daarom bevind ik me
momenteel in voor mij onbekend gebied. Vandaag precies elf
maanden geleden stapte ik in een nieuwe relatie. Elf maanden
lang lief en leed delen, elf maanden elk weekend bij elkaar,
dat is genoeg voor het type kleine ruzie waar ik dus geen
ervaring mee heb. Ik weet nog goed hoe dat ging, die eerste
keer. Zij werd boos toen ik een woord gebruikte dat voor haar
een historisch gezien heel nare bijsmaak had, terwijl het
voor mij gewoon een alledaags woord was en ik me van geen
kwaad bewust was. Een piepkleine ruzie en het enige wat ik
dacht, was: nu gaat het uit.
Achteraf is het natuurlijk te bizar
voor woorden. Een relatie loopt niet stuk op de eerste de
beste kleine ruzie. Als dat zo zou zijn, zou niemand ooit
langer dan een jaar bij elkaar blijven en zouden makers van
bruidsjurken permanent zonder werk zitten. Maar het geeft
wel aan hoe groen ik was, hoe onervaren en hoe bang dat het
mis zou gaan.
Inmiddels weet ik dus, dat een ruzie
om het gebruik van bepaalde woorden slechts één
van de vele categorieën ruzie is. Dat het nu in dit geval,
in deze relatie, een belangrijke categorie is, ligt aan onze
karakters. Twee liefhebbers van spelen met taal, enthousiast
door het schuiven met woorden; dat wordt een steekspel om
wie het slimst komma's kan verzetten. Als het dan komt op
een gebied waar één van de twee toevallig veel
over weet of grote affiniteit mee heeft, dan is het menens.
Het woord 'natuurlijk' is voor mij in spreektaal een betekenisloos
stopwoordje, voor haar impliceert het iets denigrerends. En
als zij een nieuwsitem over het dreigen met inspuiten van
hiv bestempelt als moord, weet ik niet hoe snel ik daar een
stuk of dertig arresten van de Hoge Raad tegenover moet zetten.
Maar in perspectief gezet, stelt deze
categorie niks voor. Het zijn gewoon wissewasjes. Het zijn
akkefietjes. Ze vallen in het niet bij ruzies uit jaloezie,
ruzies over een niet nagekomen belofte of, een buitencategorie,
ruzies over leugens of over het verzwijgen van bepaalde dingen.
"Maar als je dingen voor elkaar gaat verzwijgen, is het
eigenlijk al te laat," zei een goede vriendin van me
eerder deze week. En daar schrok ik van. Dat kwam akelig dichtbij
hoe ik vroeger over ruzies dacht. Het zette me aan het denken.
Het deed me bijna terugverlangen naar tien maanden geleden,
naar toen een drie minuten te laat door mij verstuurd sms'je
nog reden was voor een avond lang ruzie.
Soms zou ik willen dat ik het kon,
gewoon even knallende ruzie maken, tot mijn zinnen komen,
voorzichtig contact zoeken, excuses maken en elkaar in de
armen vallen en alles vergeven. Ben ik door die vervelende
ervaringen in het verleden dan zo voorzichtig geworden, dat
ik sommige dingen, bepaalde aanleidingen voor ruzie, liever
verzwijg? Graaf ik daarmee tegenover iemand die verzwijgen
net zo erg vindt als liegen dan onvermijdelijk mijn eigen
graf?