Als ik me een beetje omdraaide, kon
ik nog net de maan door het dakraam zien. Zij lag naast me
in bed, al een tijdje in diepe slaap, ik was klaarwakker.
Het waren momenten als deze waarop ik me weer verwonderde
over wat mij de afgelopen maanden was overkomen. Of beter
gezegd, wat ons twee was overkomen. Soms kon ik het niet bevatten.
Een halfjaar geleden was zij voor mij een onbekende, nu lagen
we naast elkaar en het voelde vertrouwd, alsof we het al jaren
zo deden. Grappig hoe snel tradities ontstaan.
De wekelijkse boodschappen waren het
beste voorbeeld. Vóór ik haar leerde kennen,
waren de boodschappen het noodzakelijke kwaad, een geestdodend
klusje waar nauwelijks plezier aan kon worden beleefd. Pak
wat je nodig hebt, op naar de kassa en weer naar huis. Maar
met haar erbij was het anders. Met haar werd het doen van
de boodschappen een avontuur. Van het verlekkerd kijken naar
de kleine hapjes die de slager klaarmaakte tot de voorpret
bij het uitzoeken van een toetje; het was een middagje uit.
Met drie supermarkten op loopafstand was bovendien zo veel
variatie mogelijk, dat het na een paar weken en een paar maanden
leuk bleef.
Ook binnenshuis waren de laatste tijd
stilzwijgend tradities ontstaan. In bed, bijvoorbeeld, waar
zij het liefst rechts lag en pas rustig in slaap kon komen
als ze mij hoorde slapen. Dat was lastig, want ik ben nu net
iemand die niet goed in slaap kan vallen als de persoon naast
mij nog wakker is. Daarbij duurde het een tijdje voor ik gewend
was aan de voor mij vreemde locatie, het matras en het ontbreken
van gordijnen. Gelukkig ontdekten we, dat we geweldig in slaap
konden vallen als we allebei totaal uitgeput waren van een
middagje lang films kijken, een avondje lang zoenen of een
lange dag op pad. Soms zelfs alle drie tegelijk. Dan sliep
ik zodra ik het kussen zag.
Het hoogtepunt van moe was toch wel
een paar weken geleden, toen we de trein naar Rotterdam pakten
en een bezoek brachten aan het Wereldmuseum. De voorstelling
'Tibet en de 14 Dalai Lama's' boeide een middag lang, waarna
we ons als uitgehongerde dieren stortten op wat het lekkerste
Chinese eten sinds tijden werd. Een vriend had mij ooit verteld,
dat híer het beste Chinese restaurant van Nederland
zat. Dat je dat kon zien aan de hoeveelheid Chinese klanten.
Dat zat wel goed: toen wij rond een uur of zes binnenkwamen,
waren wij de enige blanken. We namen ons ook direct voor,
dat we snel met stokjes moesten leren eten. Die avond sliepen
we als een roos.
Terwijl ik het op de wekker drie uur
zag worden, draaide ik me nog eens om. Ik glimlachte. Tradities
binnen een relatie zijn helemaal niet zo vreselijk als ik
vroeger dacht. Toen was ik bang dat álles een sleur
zou zijn. Daar had ik nu nog weinig van gemerkt. Natuurlijk
óók omdat we zelfs tradities afwisselden. We
hadden immers de drie supermarkten. En vijf verschillende
wandelroutes. En ook in bed of op de bank konden we zomaar,
zonder dat iemand wat zei, op een andere plek belanden. Met
mijn ogen dicht zou ik al niet meer weten aan welke kant van
het bed ik vannacht lag. Het is dat ik haar links naast me
zachtjes en vredig hoorde ademen.
Langzaam merkte ik, hoe ik in slaap
dommelde. Het besef van tijd en locatie verwaterde, tot ik
afdreef op de stroom van gedachten en ik half dromend het
dekbed wat omhoog trok. Daar, op het randje van slapen, voelde
ik me vallen, een wakkere droom die ik al jaren heel af en
toe heb en waardoor ik met een schok een been of arm beweeg.
Lag ik links? Of rechts? Of was ik toch thuis? Mijn elleboog
schoot opzij, ik wilde me schrap zetten. Ik hoorde een bonk
waar ik mijn bed had verwacht. Mijn elleboog belandde in haar
rug, precies tussen haar ribben.
Achteraf konden we erom lachen en
zij maakte wat grapjes over hoe ze was mishandeld. Maar op
dat moment was het zo onverwacht en desoriënterend, dat
we niet meer in slaap konden komen. Dit was precies waarom
stelletjes tradities hebben! Geen plek voor verwarring! Een
week later lag ik rechts in bed. Daar zou geen verandering
meer in komen.