Wie het heeft over de taal der liefde,
suggereert eigenlijk, dat de liefde de landgrenzen ontstijgt.
Dat het niet echt uit zou moeten maken, wanneer hij uit Taiwan
en zij uit Noorwegen komt. Dat liefde net zo puur kan zijn
voor iemand uit Chili en iemand uit Duitsland als voor twee
mensen uit hetzelfde dorp. Ogen spreken overal ter wereld
dezelfde taal. En mocht dat toch niet voldoende zijn, dan
bieden handen en voeten meestal wel uitkomst.
Nu gelooft de romanticus in mij dat
graag. Die wordt week in de knieën bij de gedachte aan
kaarslicht, lange wandelingen aan het strand en twee glazen
wijn. Helaas heeft de praktijk de laatste jaren anders uitgewezen.
Dat begon zo eind jaren negentig met een vriendin die via
via bevriend was geraakt met een handjevol internationale
studenten. Eerder dit jaar schreef ik al eens een column over
mijn avonturen met Michaela, Lenka en Marketa uit Tsjechië.
Dat was slechts het topje van de ijsberg. Een halfjaar later
raakte ik via diezelfde vriendin namelijk aan de praat met
Tanja uit Estland. En dat klikte op de een of andere manier
heel snel en heel intens.
Tanja uit Estland was donker, een
beetje verlegen en mooier dan ze zichzelf wijsmaakte. Onze
ogen spraken dezelfde taal, dat was het probleem niet. Ook
met handen en voeten ging het prima. Alleen haar Engels, dat
was een ramp. Ze volgde wel Engelse lessen aan de universiteit,
maar haar vocabulaire was veel te beperkt. Als ik vroeg, hoe
het met haar ging, brak het zweet haar uit. Zo erg was het.
En als ze dan het woord had gevonden, dat ene woord waar ze
zeven minuten naar had gezocht, schortte het vaak nog aan
de uitspraak. Zo wist ik dus alsnog niet wat ze bedoelde.
De derde keer dat we samen een hapje gingen eten, was ik het
eerlijk gezegd helemaal zat. Hoe schattig ze ook lachte en
hoe betoverend ze ook zoende, het had geen enkele basis.
Een halfjaar later zat ik plots tegenover
Paula uit Slowakije. Wederom via diezelfde vriendin, die had
gevraagd of ik haar een beetje wegwijs kon maken in de grote
stad. Paula uit Slowakije had kort rood haar, was erg enthousiast
en had dankzij het laagje babyvet in haar gezicht iets ondeugends
over zich. Daarbij was haar Engels verrassend goed. Voor haar
was het studeren een bijzaak. Ze was goed genoeg en wilde
haar maanden in het buitenland liever al feestend doorbrengen.
Ze zag het volgens mij ook als een leuke vakantie, meer niet.
Feesten was op dat moment in mijn leven echter niets voor
mij. Ik voelde me niet thuis op dansvloeren en wist geen raad
met die suggestieve heupbewegingen. Zij wilde me overal mee
naartoe nemen, ik wilde zo ver mogelijk bij haar vandaan blijven.
Mijn laatste internationale avontuurtje
betrof Jitka en Dora uit Tsjechië. Dat was drie maanden
later, nog steeds via die vriendin die ik eind jaren negentig
had leren kennen. Jitka en Dora uit Tsjechië waren allebei
hoogblond, spraken allebei redelijk Engels en waren allebei
van mijn leeftijd. Het klikte. Meteen al. Het was immers lang
geleden dat ik in de Engelse taal stevige discussies over
serieuze onderwerpen had gehad. De ogen, de handen en de voeten
spraken echter een andere taal. Na de derde keer samen op
pad ontdekte ik waarom: de twee dames wilden tijdens het verblijf
in Nederland vooral zo veel mogelijk mannen scoren. Desnoods
samen. Of ik soms ook--? Voor mij was dat meteen einde, dag,
de groeten en tot nooit. Met onoorbare voorstellen heb je
aan mij een slechte.
Liefde die de landgrenzen ontstijgt,
ik vind het een mooi beeld. Een prachtig beeld. Eentje waar
de romanticus in mij helemaal warm van wordt. Het blijft alleen
bij het beeld. De praktijk werkt namelijk absoluut niet. Althans,
niet bij mij. Ik heb geen geduld met meisjes die zich niet
verstaanbaar kunnen maken, die mij hun levensstijl op willen
leggen en die mij snel willen bijschrijven op het lijstje
met gescoorde mannen. Natuurlijk snap ik het: die meisjes
zijn voor het eerst in hun leven in het buitenland, in het
land van de seks, de drugs en het gedogen. Ze zijn ver van
huis en gaan los. Allemaal prima.
Maar sinds die laatste keer doen ze
dat lekker zonder mij.