Waarom schrijft de mens dingen op?
Waarom maken mannen bijvoorbeeld lijstjes van vrouwen die
wat hebben betekend in hun leven? Is het wellicht een eerbetoon
aan de vervlogen herinneringen of heeft het therapeutische
waarde? Of ligt het antwoord op de vraag in dezelfde filosofische
categorie als het antwoord op de vraag waarom iemand een berg
beklimt?
Jij, met de felblauwe ogen en het
lange bruine haar, jij was in ieder geval de eerste. Een dromerige
puber, telkens wegdrijvend in je fantasiewereld, maar met
meer realiteitszin dan al je klasgenoten bij elkaar. Een ervaren
ziel in een ongerept lichaam, een neuriënde oase van
rust in een hectisch bestaan. De eerste kus kwam op het perron,
de dwarrelende bladeren goudgekleurd door de ondergaande herfstzon;
de laatste blik kwam daar aan de waterkant, de intiemste leugens
zomaar ineens pijnlijk blootgelegd door het laatste restje
warme zonlicht.
Jij, met de lichte ogen en het korte
blonde haar, was amper zestien toen de aandacht naar jou verschoof.
De beste vriendin van, maar toch zo veel meer dan een praktische
keuze of een logisch gevolg. Je intelligentie, je kennis,
je rationele instelling dwongen respect af; je houding en
je uitstraling vielen ook bij anderen in de smaak. Een zeer
oneerlijke strijd met een zeer voorspelbaar eind, onderstreept
door woorden die door merg en been, door ziel en lichaam gingen.
Na al die tijd, ondanks alles, voor eeuwig verbonden door
die ene dag in september.
Jij was er al een tijdje, anderhalf
jaar als schim net buiten het gezichtsveld, wel tegenover
elkaar, maar elkaar niet ziend. In de donkere weken voor kerst
werd jij opeens een lichtpuntje, plotseling en overrompelend,
een knoop in de maag. Op de grens van volwassenheid openden
je peilloos diepzwarte ogen vele onvermoede deuren naar volwassen
gevoelens, vurig doch kortstondig, omstreden doch dierbaar.
Het afscheid leek gerepeteerd, bijna uit een film weggelopen:
een zoen, diploma in de hand, een laatste blik, omdraaien
en daarna nooit meer omkijken.
Jij was meteen raak. In jouw donkere
ogen fonkelde een heerlijke herinnering aan eerdere gevoelens,
een bijna ondeelbaar moment van herkenning tussen twee zielsverwanten
aan het begin van een nieuw studentenbestaan in een nieuwe
stad. Een praktisch denker, sociaal volleerd, wel altijd eigenzinnig
en zeker niet vies van een stevige confrontatie. Een jaar
uit het oog werd niet een jaar uit het hart. In de winter
samen per fiets door de ergste sneeuwbui van de eeuw, in de
zomer samen op het balkon met een broodje kaas in de hand.
Oprecht, intiem en om te koesteren.
Jij kwam later, onopvallend, je warme
ogen verbergend achter je lange haar. Onzeker, verlegen, jong,
maar diep van binnen en van buiten van een pure schoonheid.
Onze tegenstrijdige opvattingen en onverenigbare denkbeelden
werden gladgestreken door je aanstekelijke enthousiasme, je
levenslust en je zo bewonderenswaardige onverschrokkenheid.
Drie ingrijpende gebeurtenissen gooiden roet in het eten.
Het vertrouwen was te beschadigd, het wederzijds wantrouwen
definitief onoverbrugbaar. De waarheid was intens, pijnlijk,
zowel in gesproken als in geschreven woord. Je gooide de deuren
in het slot. Nooit geweten dat eerlijkheid zulke wonden kan
achterlaten.
Jij was een ander verhaal. Pas na
een paar maanden onder een veilige deken van elektronische
anonimiteit kreeg jouw naam een gezicht, eerst zwijgend en
onzeker, later openhartig en recht door zee. Het verleden
bleef knagen, maar toen het heden wreed bij je aanklopte,
stortte alles in. Geestelijke en fysieke intimiteit zaaiden
verwarring, een spel van kat en muis, valse verwachtingen
en verkeerde interpretaties. Toen de rust eenmaal was teruggekeerd,
was het vuur in je lichtgrijze ogen gedoofd. Je laatste woorden
werden een monoloog, geen ruimte voor een weerwoord, woorden
die je had moeten horen.
En jij? Wat wordt het met jou? Blond
maar niet dom, blauwe ogen maar geen open boek. Het elkaar
leren kennen, gebeurde in de bioscoop, een overgang van erg
woelige wateren naar een rustiger periode in het leven. Een
boeiende gesprekspartner met een inspirerende intellectuele
en emotionele intelligentie, open en geïnteresseerd,
waar nodig zakelijk en professioneel. Leidt wegduwen tot weglopen,
is het onbegrip een obstakel dat je ambities in de weg staat?
Hoor jij wel in dit rijtje thuis? Wordt deze herinnering aan
jou een herinnering die wonden achterlaat of eentje die oprecht
en om te koesteren is?