Het is een dinsdagochtend als alle
andere. Terwijl de herfstzon bijna verlegen door het laatste
restje regenwolken prikt, draait een stampvolle stadsbus het
stationsplein op. Het is niet de eerste vandaag en zal, zo
leert een blik op de dienstregeling, zeker niet de laatste
zijn. Even verderop puilt de stationshal uit van de vele forenzen,
de studenten en andere reizigers die zich volgens onzichtbare
patronen een weg banen naar hun bestemming.
De jongen met de legergroene heuptas
heeft duidelijk haast. Op de roltrap maakt hij met twee gespeeld
diepe zuchten zijn minachting kenbaar over de tot stilstand
gekomen meute vóór hem en eenmaal boven duwt
hij zich zonder enige vorm van verontschuldiging door twee,
drie rijen mensen, waarop hij in een hoog tempo de hoek om
marcheert. Een kersverse student, dat kan niet missen. Gisteren
te lang op de ontgroening blijven hangen, nauwelijks een oog
dichtgedaan, vanochtend snel een koude douche genomen en nu
bijna te laat voor de trein die hem naar zijn allereerste
hoorcollege moet brengen. Kortom, haast. Lichtelijk geïrriteerd
werpt hij een blik op de grote klok. Twee minuten!
Naast de stationsklok hangt een monitor,
nauwelijks groter dan een televisie. De monitor is aangesloten
op de daarnaast gemonteerde bewakingscamera, die ervoor moet
zorgen, dat de reizigers zich veiliger voelen. De jongen ziet
zichzelf en staat meteen stil. Het op de roltrap nog door
hem opzij geduwde echtpaar passeert hem weer. Hij kijkt met
toegeknepen ogen naar het beeld, loopt iets verder naar de
camera en met de monitor als een veredelde spiegel fatsoeneert
hij een paar onwillige haarsprieten van zijn met glittergel
in model geknede kapsel. In de wetenschap dat zijn haar goed
zit, zet de jongen het opnieuw op een lopen. Hij haalt op
het nippertje zijn trein.
Treffender kan het niet. Vandaag de
dag maakt iedereen deel uit van de grote egoshow. Generation
X heeft definitief plaatsgemaakt voor Generation I, we zijn
ons eigen favoriete gespreksonderwerp en we willen ons allemaal
een wereldster wanen, of veel erger, wánen ons al een
wereldster. Natuurlijk kan geen enkele badkamer, kleedkamer
of kapperszaak zonder spiegel, maar tegenwoordig zijn ook
de sportscholen, restaurants en, in het uiterste geval, bushokjes
omgetoverd tot ideale plekken voor mensen die zichzelf graag
willen zien. Het leger egostrelers heeft zich nu dus zelfs
de bewakingsmonitor op de treinstations toegeëigend.
Nog even en een spiegel op het plafond boven het bed is de
normaalste zaak van de wereld.
De moderne maatschappij zit vreemd
in elkaar. Tieners willen ouder lijken en kleden zich volwassener,
ouderen willen jonger lijken en kleden zich jeugdiger. De
één vers uit de sportschool, de ander vers gelift
uit de wachtkamer van de plastisch chirurg. Het gevolg? Een
in ordinaire kleding gestoken eenheidsworst van door middel
van ontelbare webcams aan elkaar gekoppelde ijdeltuiten en
egoïsten die hun dagelijkse beslommeringen op hun inhoudelijk
verder volledig onderling inwisselbare weblog plaatsen, op
verFortuynde politici stemmen, aan versoapte reality shows
verslaafd zijn en de camerafunctie op hun telefoontje vaker
gebruiken dan de belfunctie.
Komt het ooit weer goed? Zal de jongen
met de legergroene heuptas inzien, dat hijzelf niet het belangrijkste
onderwerp in zijn leven is? Dat het belachelijk is wanneer
een net uit de partij gestapte politicus op voorhand op duizenden
stemmen kan rekenen als hij voor de volgende verkiezingen
zijn eigen partij opricht, alleen omdat hij weet hoe hij het
spel in zijn egoshow moet spelen? Dat alle Idolsachtige televisieseries
geen betere muziek opleveren, maar alleen de zakken vullen
van de makers? Dat het de omgekeerde wereld is als hij meer
meeleeft met de belevenissen van een dagelijkse soapserie
dan met de grijze dame op de roltrap, die hij een volgende
keer misschien een gebroken heup duwt? Nee, dat is een ongrijpbare
illusie van een achterhaald denken.
Waarschijnlijk draait de stadsbus
ook morgen gewoon het stationsplein op en waarschijnlijk heeft
de jongen met de legergroene heuptas ook dan weer veel haast.
Is het gemeen om dan maar te hopen dat zijn spiegel annex
monitor op dat moment net in beslag is genomen door een groep
giechelende meisjes dat hun make-up bijwerkt? Dat hij zijn
trein mist én dat zijn haar niet goed zit? Of is ook
dat een vorm van verkapt egoïsme?