Soms snap ik het zelfs niet meer.
Dan bekruipt me het gevoel dat ik een afslag heb gemist en
in een bizarre parallelle dimensie ben beland, waar boven
onder is en andersom. Neem de zogenoemde Bad Girls. Dat zijn
van die sterke, pittige en eigenzinnige vrouwen die in nauwelijks
verhullende stoeipakjes de hoofdrol in een eigen serie voor
zich opeisen. Tot en met de jaren tachtig was dat ongehoord.
Als ooit een comic opdook met in de hoofdrol een vrouwelijke
superheld, draaide dat meestal uit op een flop.
Begin jaren negentig kwam daar verandering
in. Opeens doken de Bad Girls op en binnen een jaar hadden
ze de comicwereld in hun greep. Ik wil zeker niet zeggen dat
de verkoopgroei van toen geheel voor hun rekening kwam, maar
het zal een kleine rol hebben gespeeld. Voor de mannen die
zich jarenlang in grauwe regenjassen hadden gehuld en in winkeltjes
achteraf voor veel geld aan hun trekken moesten komen, was
de Bad Girl het nieuwe alternatief. En voor de zekerheid kochten
ze meteen twee exemplaren, want stel je voor dat ze hun enige
exemplaar onderkwijlden.
De lezers die hart voor hun comics
hadden, spraken schande van deze vorm van visueel sekstoerisme.
Heus niet alleen omdat in hun stripwinkel allerlei randfiguren
opdoken die niet eens wisten hoe je IQ moet spellen. Natuurlijk,
het is heel lastig als zo'n type vlak voor je zijn maandelijkse
stapeltje comics doorbladert, maar daar kun je best mee leven.
Nee, nog erger was dat door deze trend de comic in het algemeen
weer door het slijk kon worden gehaald. De fatsoensrakkers
vielen over elkaar heen en hadden het definitieve bewijs gevonden
dat comics verderfelijk zijn voor de tere kinderzieltjes.
Niet iedereen maakte zich zorgen. Bad Girl was immers een
trend. Iets tijdelijks. Net als jojo's en Furby's en de aluminium
step.
Wie dat dacht, is toch wel bedrogen
uitgekomen. We zijn inmiddels bijna een decennium verder en
de Bad Girls zijn er nog steeds. De markt voor comics is ingrijpend
gekrompen, maar de in kanten lingerie gehulde dames huppelen
nog altijd wulps over de pagina's bij uitgeverijen als Harris
Comics, Chaos! Comics en Avatar. Op de stripbeurzen in Amerika
wordt op de puberale fantasieën van de lezer ingespeeld
met wat van de straat geplukte modellen, die zich vacuüm
laten zuigen en in een strak pak de bezoekers naar de stand
van de uitgeverij lokken. De Bad Girls zijn geen trend meer,
maar Big Bucks.
Eén van de meest tenenkrommende
voorbeelden van de laatste tijd dook kort geleden plots op
in de bestelgids Previews. In het decembernummer kondigde
Chaos! Comics schaamteloos de Chastity Logo Panties aan. Inderdaad,
een zwart slipje met het rode logo van de comic Chastity op
de voorkant. Je zou het maar van je vriend of echtgenoot voor
de kerst krijgen! Dan weet je toch ook niet meer wat je moet
zeggen? Of moet ik geloven dat bij het zien van dit modieuze
hoogstandje duizenden dames meteen met hun creditcard zijn
gaan wapperen? Het is bijna net zo gênant als die variant
covers met daarop niet eens meer schaars geklede maar zelfs
naakte dames. Om maar te zwijgen over de fotocovers.
Toegegeven, de Bad Girls hebben veel
goeds voor elkaar gekregen. Een serie over vrouwelijke personages
is niet langer taboe en goede titels als Birds of Prey en
Strangers in Paradise hebben ervoor gezorgd dat comics voor
een breder publiek aantrekkelijk worden. Maar als ik in de
stripwinkel sta en de nieuwe comics van deze week bestudeer,
voel ik me nooit op mijn gemak als ik opeens met mijn neus
in het decolleté van Lady Death zit. Ik weet meteen
waarom alle tekenaars van dit soort series altijd met een
passer rondlopen! Da's makkelijk voor het tekenen van al die
cirkels.
Maar laat ik me inhouden. Het blijft
te bizar voor woorden dat de Bad Girl hype is uitgegroeid
van een trend tot een genre. Comics over naakte dames, waarbij
het verhaal nergens over hoeft te gaan want er is toch niemand
die op de tekst let. Ik ben geen voorstander van censuur,
maar bij het zien van zo veel hersenloze pulp trek ik bijna
mijn eigen principes in twijfel.