Goed zijn, dat is leuk. Maar slecht
zijn is ook een kunst. En niemand is zo slecht bezig als Olav
Beemer, de stripvertaler die elke week door middel van schreeuwende
tirades op zijn website de lezer met zijn onmetelijke onkunde
terroriseert. Als dit zo doorgaat, voorzie ik een heuse volksopstand,
waarna de website weeklydose.com uit de lucht wordt gehaald
en Beemer onder luid gejuich een verklaring tekent dat hij
nooit meer zijn mening zal uiten. Okay, zo'n vaart zal het
niet lopen, maar ik vrees wel het ergste.
Het begon allemaal zo onschuldig.
Begin jaren negentig doken in zowel de Nederlandse als Amerikaanse
comics opeens Beemers brieven op. Dat waren vrolijke, enthousiaste
brieven vol complimenten en simpele standaardkreten. Brieven
waarin nauwelijks een onvertogen woord viel, waarin de comics
de hemel in werden geprezen en waarin de makers van die comics
heilig werden verklaard. Kortom, dat was het soort brieven
dat de redacteuren maar al te graag plaatsen. Een kort briefje
vol loftuitingen doet het altijd beter op je brievenpagina
dan een epistel waarin met opbouwende kritiek de zwakke kanten
van een comic pijnlijk worden blootgelegd.
Als van één persoon
zo veel brieven binnen zo'n korte tijd worden geplaatst, gaat
dat opvallen. Beemer werd een bekende naam in de comicwereld.
Dat heeft zo zijn negatieve kanten, want als je adres in honderden
comics staat, is er altijd wel die ter dood veroordeelde crimineel
die zijn levenservaringen met je wil delen en er is ook altijd
wel die bankovervaller die je heel graag wil ontmoeten als
hij over tien jaar vrijkomt. Om nog maar te zwijgen over dat
jongetje van twaalf uit Midden-Afrika dat geld van je wil
hebben omdat hij anders niet naar school kan. Maar bekendheid
heeft ook zo zijn positieve kanten. Zo werd Beemer halverwege
1992 op basis van zijn vele brieven gevraagd als nieuwe vertaler
bij Juniorpress.
Daar kreeg hij opeens de ruimte voor
het verkondigen van zijn mening. De brievenpagina's moesten
immers ook worden gevuld en bovendien was Beemer uitgegroeid
tot een veelgeziene columnist in allerlei Nederlandse, Amerikaanse
en Engelse publicaties. Al het egostrelend enthousiasme dat
zijn brieven en artikelen tot dan toe had gekenmerkt, maakte
plaats voor snijdend sarcasme. In bladen als Comic Watch,
Universal Comics Magazine, Stripschrift en in de APAs (Amateur
Press Association) 'Nuff Said en Rainbow Bridge maakte hij
korte metten met schrijvers en trends die hem niet aanstonden.
Begin dit jaar deed Beemer er een
schepje bovenop. Hij opende zijn eigen website en daarmee
was het hek van de dam. Meer dan een half jaar lang berijdt
hij zijn vaste stokpaardjes en sabelt hij in een reeks column
gewillige slachtoffers neer. Iedere week kiest hij voor de
gemakkelijkste uitweg, trapt hij open deuren in en preekt
hij in zijn eigen kerk, waarbij beledigingen per dozijn de
digitale snelweg op worden gegooid en hardwerkende schrijvers,
tekenaars en redacteuren genadeloos tot op de schoenen worden
afgebrand. Alles zonder dat ze zich kunnen verdedigen tegen
de onzinnige aantijgingen, verkapte beschuldigingen en vervelende
insinuaties. Want Beemers mening is wet. Als hij zegt dat
die comic slecht is, dan is het zo. En zeker niet anders.
Helemaal ergerniswekkend is de manier
waarop in Beemers columns geen enkele ruimte meer is voor
nuanceringen en relativeringen. De comicwereld wordt nogal
zwart-wit afgeschilderd en een gulden middenweg is niet meer
dan een vage dagdroom. Als iemand slecht is, dan is hij of
zij ook meteen 'stuitend amateuristisch' en ook bij een schrijver
die even een iets mindere periode doormaakt, wordt direct
gesproken over een 'slaafse broodschrijver die aan uitgekauwde
formules is vastgeroest.' Een beetje zelfspot zou hier niet
misstaan, want inmiddels is Beemer met zijn eenzijdige columns
net zo'n broodschrijver geworden als de personen die hij zo
veracht.
Voorlopig moet ik me troosten met
de gedachte dat Olav Beemer nu heeft aangekondigd dat hij
na zestien kritische columns eindelijk voor een andere opzet
kiest, waarbij niet langer van begin tot eind met de botte
bijl wordt gehakt. Een belofte die hij maar beter kan nakomen,
want anders wil ik nooit meer iets van Beemer horen. Behalve
als het een bericht is waarin in verband met hem de woorden
'oneervol ontslag' worden gebezigd. Maar alleen dan.